تاثیر تحریک الکتریکی مستقیم فراجمجمهای مغز بر تعادل و سرعت راه رفتن سالمندان مبتلا به فیبرو میالژیا
پذیرفته شده برای ارائه شفاهی
شناسه دیجیتال (DOI): 10.48308/ths.2024.9971
کد مقاله : 1327-THS
نویسندگان
دانشگاه ارومیه
چکیده
مقدمه: مداخلههای توانبخشی در بهبود عملکرد بدنی نقش دارند اما بهینه سازی اثربخشی این مداخلهها در اولویت قرار دارد. یک راهبرد امیدوارکننده ممکن است تحریک مستقیم الکتریکی مغز باشد. هدف پژوهش حاضر تعیین تاثیر تحریک الکتریکی مستقیم فراجمجمهای مغز بر تعادل و سرعت راه رفتن سالمندان مبتلا به فیبرو میالژیا بود.
روش شناسی :روش تحقیق حاضر از نوع نیمه تجربی و طرح پیش آزمون و پسآزمون بود. جامعه آماری پژوهش، سالمندان مبتلا به فیبرومیالژیای شهر ارومیه بودند. از بین جامعهآماری مورد نظر به روش نمونهگیری هدفمند و با توجه به معیارهای ورود و خروج تعداد سی و چهار نفربه عنوان نمونه انتخاب شدند و به طور تصادفی به دو گروه پیادهروی + تحریک الکتریکی مستقیم فراجمجمهای و گروه پیادهروی + تحریک الکتریکی مستقیم فراجمجمهای شم تقسیم شدند. قبل از اجرای پروتکل تمرینی، آزمون ۶ دقیقه راه رفتن و آزمون برخاستن و حرکت کردن زمان دار برای بررسی تغییرات تعادل و سرعت راه رفتن بیماران اجرا گردید. سپس بیماران هر گروه به مدت ۱۲ هفته، هرهفته ۳جلسه ۶۰ دقیقهای در مداخله مخصوص به خود شرکت کردند. بعد از اجرای مداخله تمرینی، تعادل و سرعت راه رفتن مشابه پیش آزمون اندازهگیری شدند. داده ها برای ارزیابی آماری تحت آنالیز کواریانس قرار گرفتند.
نتایج: نتایج نشان داد دو گروه پیادهروی + تحریک الکتریکی مستقیم فراجمجمهای و گروه پیادهروی + تحریک الکتریکی مستقیم فراجمجمهای شم در تعادل (65/0=(1،31) F،42/0 = P) و سرعت راه رفتن(28/0=(1،31) F،59/0 = P) تفاوت معناداری با یکدیگر نداشتند(0.05<P).
نتیجهگیری: این نتایج شواهدی فراهم میآورد که نشان میدهد تحریک مستقیم الکتریکی مغز روی قشر پیش حرکتی باعث بهبود تعادل و سرعت راه رفتن در سالمندان مبتلا به فیبرو میالژیا نشد و پیشنهاد میشود تحقیقات بیشتری انجام شود.
روش شناسی :روش تحقیق حاضر از نوع نیمه تجربی و طرح پیش آزمون و پسآزمون بود. جامعه آماری پژوهش، سالمندان مبتلا به فیبرومیالژیای شهر ارومیه بودند. از بین جامعهآماری مورد نظر به روش نمونهگیری هدفمند و با توجه به معیارهای ورود و خروج تعداد سی و چهار نفربه عنوان نمونه انتخاب شدند و به طور تصادفی به دو گروه پیادهروی + تحریک الکتریکی مستقیم فراجمجمهای و گروه پیادهروی + تحریک الکتریکی مستقیم فراجمجمهای شم تقسیم شدند. قبل از اجرای پروتکل تمرینی، آزمون ۶ دقیقه راه رفتن و آزمون برخاستن و حرکت کردن زمان دار برای بررسی تغییرات تعادل و سرعت راه رفتن بیماران اجرا گردید. سپس بیماران هر گروه به مدت ۱۲ هفته، هرهفته ۳جلسه ۶۰ دقیقهای در مداخله مخصوص به خود شرکت کردند. بعد از اجرای مداخله تمرینی، تعادل و سرعت راه رفتن مشابه پیش آزمون اندازهگیری شدند. داده ها برای ارزیابی آماری تحت آنالیز کواریانس قرار گرفتند.
نتایج: نتایج نشان داد دو گروه پیادهروی + تحریک الکتریکی مستقیم فراجمجمهای و گروه پیادهروی + تحریک الکتریکی مستقیم فراجمجمهای شم در تعادل (65/0=(1،31) F،42/0 = P) و سرعت راه رفتن(28/0=(1،31) F،59/0 = P) تفاوت معناداری با یکدیگر نداشتند(0.05<P).
نتیجهگیری: این نتایج شواهدی فراهم میآورد که نشان میدهد تحریک مستقیم الکتریکی مغز روی قشر پیش حرکتی باعث بهبود تعادل و سرعت راه رفتن در سالمندان مبتلا به فیبرو میالژیا نشد و پیشنهاد میشود تحقیقات بیشتری انجام شود.
کلیدواژه ها
Title
Effect of Transcranial direct current stimulation on the balance and walking speed of elderly individuals with fibromyalgia
Authors
Razieh Khanmohammadi, Heiresh Saeedali
Abstract
Introduction: Rehabilitation interventions contribute to recovery of physical function, but it remains a priority to optimize their effectiveness. A promising strategy may involve transcranial direct current stimulation. The aim of this study was to determine the effect of transcranial direct current stimulation on the balance and walking speed of elderly individuals with fibromyalgia.
Methodology: The statistical population of the research consisted of elderly individuals with fibromyalgia in Urmia city. From this population, thirty four people were selected as a sample using a targeted sampling method, based on the entry and exit criteria. The participants were randomly divided into two groups: walking group + transcranial direct electrical stimulation, and walking group + sham Transcranial direct current stimulation. Before implementing the exercise protocol, 6-minute walking test and Timed Up and Go Test were performed to assess changes in balance and walking speed of the patients. Subsequently, the patients in each group participated in their respective interventions for 12 weeks, with three 60-minute sessions each week. After the exercise intervention, measurements of, balance, and walking speed were taken, similar to the pre-test. Data were subjected to Analysis of Covariance (ANCOVA) for statistical evaluation
Results :The results showed that the two groups of walking + transcranial direct current stimulation and the walking group + transcranial direct current stimulation of sham in balance (P = 0.42, F(1,31) = 0.65) and walking speed (P = 0.59 ) F(1,31) = 0.28) were not significantly different from each other(p>0/05).
Conclusion: These results provide evidence that transcranial direct current stimulation on the premotor cortex did not improve balance and walking speed in the elderly with fibromyalgia, and it is suggested that more research be done
Methodology: The statistical population of the research consisted of elderly individuals with fibromyalgia in Urmia city. From this population, thirty four people were selected as a sample using a targeted sampling method, based on the entry and exit criteria. The participants were randomly divided into two groups: walking group + transcranial direct electrical stimulation, and walking group + sham Transcranial direct current stimulation. Before implementing the exercise protocol, 6-minute walking test and Timed Up and Go Test were performed to assess changes in balance and walking speed of the patients. Subsequently, the patients in each group participated in their respective interventions for 12 weeks, with three 60-minute sessions each week. After the exercise intervention, measurements of, balance, and walking speed were taken, similar to the pre-test. Data were subjected to Analysis of Covariance (ANCOVA) for statistical evaluation
Results :The results showed that the two groups of walking + transcranial direct current stimulation and the walking group + transcranial direct current stimulation of sham in balance (P = 0.42, F(1,31) = 0.65) and walking speed (P = 0.59 ) F(1,31) = 0.28) were not significantly different from each other(p>0/05).
Conclusion: These results provide evidence that transcranial direct current stimulation on the premotor cortex did not improve balance and walking speed in the elderly with fibromyalgia, and it is suggested that more research be done
Keywords
transcranial direct current stimulation, Balance, walking speed, fibromyalgia