تاثیر 12 هفته تمرین منتخب در آب بر تعادل زنان میانسال

پذیرفته شده برای پوستر
شناسه دیجیتال (DOI): 10.48308/ths.2024.9889
کد مقاله : 1226-THS
نویسندگان
1کارشناسی‌ارشد بیومکانیک ورزشی، دانشکده تربیت بدنی و علوم ورزشی، دانشگاه خوارزمی، تهران
2استاد بیومکانیک ورزشی، گروه بیومکانیک و آسیب‌شناسی ورزشی، دانشکده تربیت بدنی و علوم ورزشی و استاد، گروه بیومکانیک ورزشی، پژوهشکده علوم‌ حرکتی، دانشگاه خوارزمی، تهران، ایران
3استادیار بیومکانیک ورزشی، گروه فیزیولوژی و آسیب‌شناسی ورزشی، دانشکده علوم ورزشی، دانشگاه اراک، اراک، ایران
چکیده
مقدمه و هدف: مستند است که با افزایش سن، انسان به واسطه ضعف عضلانی و سیستم عصبی مرکزی و اختلالاتی که در تعادل بوجود می‌آید، با چالش مواجه می‌شود. از این رو، بهره‌گیری از روش‌های مختلفی چون تمرین‌های ویژه با رویکرد سبک زندگی فعال برای کمک به حفظ و ارتقاء سطح وضعیت تعادل، از دغدغه‌های دوران میانسالی و سالمندی در جوامع به شمار می‌رود. هدف از پژوهش حاضر، بررسی تاثیر 12 هفته تمرین منتخب در آب بر تعادل زنان میانسال است.
روش‌شناسی: در این مطالعه نیمه آزمایشگاهی با طرح پیش و پس آزمون، 20 زن میانسال در بازه سنی 40 تا 45 سال به صورت تصادفی در قالب دو گروه 10 نفره (گروه تمرین در آب و گروه کنترل) تقسیم شدند. در ابتدا و انتهای دوره تمرین 12 هفته‌ای در آب، تعادل ]میانگین نوسان COP، RMS نوسان COP، میانگین سرعت COP، RMS سرعت COP در دو حالت: چشم باز و چشم بسته و در دو محور: قدامی - خلفی (AP) و میانی - جانبی (ML)[ با استفاده از دستگاه فورس‌پلیت مورد ارزیابی قرار گرفت. از میانگین و انحراف استاندارد برای توصیف داده‌ها استفاده شد. تجزیه و تحلیل به روش واریانس یک طرفه انجام شد و برای مقایسه میانگین از آزمون دانکن در سطح معناداری 05/0 استفاده شد.
نتایج: در گروه تمرین در آب، پارامترهای تعادل در مقایسه با قبل از تمرین در آب کاهش داشتند که بیشترین کاهش مربوط به RMS نوسان COP در محور میانی - جانبی و در حالت چشم بسته بود و کمترین کاهش مربوط به RMS سرعت COP در محور قدامی - خلفی و در حالت چشم بسته بود؛ به عبارت دیگر در گروه ورزش در آب بعد از 12 هفته تمرین، میانگین و RMS نوسان و سرعت COP در دو حالت و دو محور کاهش یافت، در حالی که این کاهش فقط در محور میانی - جانبی معنادار بود (P<0.05). در گروه کنترل پس از ۱۲ هفته در اکثر پارامترهای تعادل در حالت چشم باز کاهش مشاهده شد در حالی که در اکثر پارامترهای تعادل در حالت چشم بسته افزایش مشاهده شد که بیشترین کاهش در میانگین نوسان COP در حالت چشم باز و در محور میانی - جانبی بود. گروه ورزش در آب در مقایسه با گروه کنترل هم در حالت چشم باز و هم در حالت چشم بسته، در محور میانی - جانبی اختلاف معناداری را نشان می‌دهد (P<0.05). در حالی که در محور قدامی - خلفی اختلاف معناداری مشاهده نشد (0.05<P).
نتیجه‌گیری: تمرین در آب، به دلیل ماهیت کم خطر بودن یا مهیا نمودن شرایطی برای به چالش کشیدن سیستم عصبی - عضلانی، می‌تواند روشی مناسب در حفظ و بهبود تعادل در زنان میانسال باشد.
کلیدواژه ها
 
Title
The effect of 12 weeks of selected exercise in the water on the Balance of middle-aged women
Authors
Mahya Adine, Heydar Sadeghi, safora ghasemi
Abstract
Background and Objective: It is documented that as individuals age, they encounter challenges related to muscle weakness and disorders within the central nervous system, leading to issues with balance. Consequently, the adoption of various methods, such as specific exercises employing an active lifestyle approach, is a concern for middle-aged and elderly individuals in societies. The objective of this study was to examine the effect of 12 weeks of selected water-based exercise on the balance of middle-aged women.
Methodology: This semi-experimental study employed a pretest-posttest design. Twenty middle-aged women (40-45 years) were randomly divided into two groups of 10: a water exercise group and a control group. At the beginning and end of the 12-week training period in water, balance parameters (mean COP fluctuation, RMS of the COP fluctuation, mean velocity COP, and RMS of the COP velocity) were evaluated using a force plate device in two states: eyes open and closed, and in two axes: anterior-posterior (AP) and medial-lateral (ML). Mean and standard deviation were used to describe the data. The analysis was conducted using a one-way variance method, and to compare the means, Duncan's test was applied at a significance level of 0.05.
Results: In the water training group, the balance parameters decreased compared to pre-training. The most significant decrease was observed in the RMS of the COP fluctuation in the medial-lateral axis and with closed eyes. The least decrease was related to the RMS of the COP speed in the anterior-posterior axis and with closed eyes. In other words, after 12 weeks of training in the water exercise group, the mean and RMS of COP fluctuation and speed decreased in both states and axes. However, this decrease was statistically significant only in the medial-lateral axis (P<0.05). In the control group, after 12 weeks, most balance parameters decreased in the eyes-open state, while an increase was observed in the eyes-closed state. The most significant decrease was in the average COP fluctuation with open eyes and in the medial-lateral axis. Compared to the control group, the water exercise group showed a significant difference in the medial-lateral axis in both open and closed eyes states (P<0.05). No significant difference was observed in the anterior-posterior axis (P<0.05).
Conclusion: Exercise in water, owing to its low-risk nature and its ability to challenge the neuro-muscular system, can be considered a suitable method for maintaining and improving balance in middle-aged women.
Keywords
Key words: balance, exercise in water, Middle-aged women