اثر یک برنامه خستگی بر کینماتیک مفاصل اندام تحتانی در بازیکنان بسکتبال دارای نقص داینامیک والگوس زانو در پست‌های مختلف

پذیرفته شده برای پوستر
شناسه دیجیتال (DOI): 10.48308/ths.2024.9762
کد مقاله : 1053-THS
نویسندگان
1کارشناسی ارشد تمرینات اصلاحی و آسیب شناسی ورزشی (تمرینات اصلاحی) دانشکده تربیت بدنی گیلان دانشگاه گیلان کرمانشاه
2دکترای فیزیوتراپی، دانشکده علوم پزشکی دانشگاه گیلان
چکیده
چکیده
زمینه و هدف: پایداری پویای مفصل زانو ممکن است تحت تاثیر شروع خستگی متابولیک در حین شرکت در ورزش قرار گیرد که می‌تواند خطر آسیب دیدگی زانو را افزایش دهد. پژوهش حاضر با هدف اثر یک برنامه خستگی بر کینماتیک مفاصل اندام تحتانی در بازیکنان بسکتبال دارای نقص داینامیک والگوس زانو در پست‌های مختلف انجام شد.
روش کار: در این مطالعه 27 بازیکن بسکتبال دارای نقص داینامیک والگوس زانو در 3 گروه گارد (میانگین سن= 2/68 ± 19/77 سال، میانگین قد= 0/04 ± 1/77 سانتی متر و میانگین وزن= 5/10 ± 63/40 کیلوگرم) فوروارد (میانگین سن= 2/90 ± 20/22 سال، میانگین قد= 0/04 ± 187سانتی متر و میانگین وزن= 2/94 ± 76/80 کیلوگرم) و سنتر (میانگین سن= 3/27 ± 22/33 سال، میانگین قد= 0/04± 1/99 سانتی متر و میانگین وزن= 18/42± 98/84 کیلوگرم) و در دامنه سنی 16 تا 26 سال به صورت غیرتصادفی هدفمند انتخاب شدند. برای ارزیابی زوایای اندام تحتانی در دو صفحه ساجیتال و فرونتال از تصویربرداری توسط دو دوربین دیجیتال در فاصله 366 سانتی متری و با ارتفاع 105 سانتی متری نسبت به آزمودنی قرار گرفت و آزمودنی‌ها سه پرش کانتر را انجام دادند. تحلیل آن با استفاده از نرم‌افزار کینوا انجام شد. در این پژوهش پروتکل خستگی 40 دقیقه بازی بسکتبال بود که به صورت قانونی و با در نظر گرفتن تمامی وقت‌های استراحت انجام شد. جهت مقایسه میانگین متغیرهای پژوهش از آزمون‌های تجزیه و تحلیل واریانس مختلط (2*3)، تجزیه و تحلیل واریانس یکراهه و تعقیبی بونفرونی استفاده شد. تمام آزمون فرضیات در سطح معناداری برابر یا کوچکتر از 05/0 انجام شد.
یافته‌ها: نتایج نشان داد که اعمال پروتکل خستگی در صفحه ساجیتال باعث کاهش معنی‌دار در زوایه حداکثر فلکشن زانو در گروه گارد (0/035)، اینیشیال کانتکت مچ پا در گروه فوروارد (0/044) و اینیشیال کانتکت مچ پا در گروه سنتر (0/016) و همچنین کاهش حداکثر پلانتارفلکشن مچ پا در گروه سنتر (0/018)، شد. در صفحه فرونتال نیز افزایش حداکثر والگوس زانو پای غالب در گروه سنتر (0/039) و پای غیرغالب در هر 3 گروه گارد (0/019)، فوروارد (0/002) و سنتر (0/009) مشاهده شد. در مقایسه بین گروهی، اینیشیال کانتکت گروه گارد با فوروارد (0/031) و والگوس حداکثر فلکشن پای غالب گروه فوروارد با سنتر (0/041) تفاوت معناداری وجود داشت، اما در دیگر زوایا تفاوت معناداری مشاهده نشد.
نتیجه‌گیری: بر اساس نتایج پژوهش حاظر، خستگی عملکردی مورد استفاده در این تحقیق بر کینماتیک اندام تحتانی آزمودنی‌ها اثرگذار بوده است. بنابراین باید از میزان آمادگی جسمانی مطلوب بازیکنان هر 3 گروه، قبل از اجازه ورود به سطح رقابتی اطمینان حاصل کرد. از طرفی اجرای مناسب تمرینات عصبی عضلانی با تاکید بر تمرینات حس عمقی و تعادلی در دقایقی که بازیکنان خسته شده‌اند می‌تواند در پیشگیری از صدمات مفصل زانو مؤثر باشد.
کلیدواژه ها
 
Title
The effect of a fatigue program on the kinematics of lower limb joints in basketball players with dynamic knee valgus pattern in various positions.
Authors
Rashin Asadpour, Ali Asghar Norasteh
Abstract
Abstract
Background and Objective: The dynamic stability of the knee joint may be influenced by the onset of metabolic fatigue during sports participation, potentially increasing the risk of knee injuries. The present study was conducted with the aim of examining the effect of a fatigue program on the kinematics of lower limb joints in basketball players with dynamic knee valgus pattern in various positions.
Method: In this study, 27 basketball players with dynamic knee valgus deficiency were purposefully selected in three groups: guards (mean age=19/77 ± 2/68 years, mean height= 1/77± 0/04 cm ,and mean weight=63/40 ± 5/10 kg), forwards (mean age=20/22± 2/90 years, mean height= 187± 0/04 cm, and mean weight= 76/80± 2/94 kg ) and centers (mean age=22/33 ± 3/27 years, mean height= 1/99±0/04 cm, and mean weight= 98/84±18/42 kg), within the age range of 16 to 26 years. To evaluate the lower limb angles in the sagittal and frontal planes, imaging was performed using two digital cameras at a distance of 366 centimeters and a height of 105 centimeters relative to the subject, and the subjects performed three counter movement jumps. The analysis was conducted using Kinovea software. A 40-minute basketball game fatigue protocol, including legal breaks, was implemented for fatigue induction. To compare the means of research variables, mixed-design ANOVA (2x3), one-way ANOVA, and Bonferroni post-hoc tests were utilized. All hypothesis tests were conducted at a significance level of 0.05 or less.
Findings: The results revealed that applying the fatigue protocol in the sagittal plane led to a significant decrease in the maximum knee flexion angle in the guard group (p=0.035), initial foot contact in the forward group (p=0.044), and initial foot contact in the center group (p=0.016). Additionally, there was a significant reduction in the maximum plantarflexion of the foot in the center group (p=0.018). In the frontal plane, an increase in the maximum knee valgus of the dominant foot was observed in the center group (p=0.039), and for the non-dominant foot in all three groups: guard (p=0.019), forward (p=0.002), and center (p=0.009). In inter-group comparisons, significant differences were found in initial foot contact between the guard and forward groups (p=0.031) and in the maximum valgus of the dominant foot between the forward and center groups (p=0.041), while no significant differences were observed in other angles.
Keywords
Dynamic Knee Valgus, kinematics, Fatigue, basketball