تاثیر اجرای همزمان تمرین هوازی و فعالیت شناختی بر عوامل التهابی و فاکتورهای عملکردی در بیماران مولتیپل اسکلروزیس

پذیرفته شده برای ارائه شفاهی
شناسه دیجیتال (DOI): 10.48308/ths.2024.9754
کد مقاله : 1043-THS
نویسندگان
1دانشجوی دکترا فیزیولوژی ورزشی، دانشکده علوم ورزشی و تندرستی، دانشگاه شهید بهشتی، تهران، ایران
2گروه فیزیولوژی ورزشی، دانشکده علوم ورزشی و تندرستی، دانشگاه شهید بهشتی، تهران، ایران
3گروه فیزیولوژی ورزشی، دانشکده تربیت بدنی و علوم ورزشی، دانشگاه خوارزمی، تهران، ایران
4گروه مغز و اعصاب، دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی، بیمارستان امام حسین، تهران، ایران
چکیده
مقدمه: برنامه های ترکیبی جسمانی-شناختی، یکی از مداخلات موثر بر بیماران ام اس است که به نظر می رسد بتواند اثر بخشی بهتری بر روی جنبه های مختلف بیماری داشته باشد. هدف از این پژوهش بررسی برخی تغییرات در بیماران با انجام یک دوره تمرین ترکیبی هوازی-شناختی (برایتونیک) و تمرین متداول هوازی (ایروتونیک) بود.
روش شناسی: 30 بیمار (22 زن و 8 مرد) از نوع عود (بازگشت) و بهبود و میزان ناتوانی (EDSS) کمتر از 4 (میانگین ± انحراف معیار، سن، 36/9± 66/36 سال، قد، 30/6± 5/164 سانتی‌متر، وزن، 80/9± 43/65 کیلوگرم و شاخص تودة بدنی، 02/3± 02/24 کیلوگرم بر متر مربع)، به‌صورت تصادفی در سه گروه ده‌نفرة تمرین برایتونیک، تمرین ایروتونیک و کنترل، قرار گرفتند. آزمودنی های گروه برایتونیک و ایروتونیک، به مدت ده هفته، و هر هفته دو جلسه، تمرین‌های ورزشی مربوط را در منزل و به‌ صورت مجازی انجام دادند. این فرایند شامل ده دقیقه گرم کردن، 15 تا 35 دقیقه فعالیت ورزشی و پنج دقیقه سرد کردن، بود. فعالیت گروه برایتونیک اجرای کلمه های انگیزشی همراه با حرکت های هوازی در هر جلسه بود که طی ده هفته این کلمه ها در کنار یکدیگر جمله ای کامل با بار معنایی مثبت را تشکیل می‌دادند. در گروه ایروتونیک نیز دقیقا همان حرکت های هوازی گروه برایتونیک اجرا میشد با این تفاوت که هیچ بار شناختی نداشت. در پیش‌آزمون و همچنین پس از ده هفته تمرین در منزل (پس‌آزمون)، مقادیر اینترلوکین 17 (IL17)، اینترلوکین 4 (IL4)، نسبت بین آنها (IL4 / IL17)، آزمون برخاستن و راه رفتن (TUG) و شش دقیقه راه رفتن (6MWT)، مورد ارزیابی قرار گرفت. برای بررسی تفاوت بین سه گروه و نیز تفاوت‌های درون‌گروهی پیش و پس از دورة تمرینی نیز، از آزمون تحلیل واریانس تکراری با عامل بین‌گروهی استفاده شد.
نتایج: اینترلوکین 17، در گروه برایتونیک کاهش معنی داری را نسبت به گروه کنترل نشان داد (0001/0> P)، همچنین کاهش درون گروهی این فاکتور در گروه برایتونیک، در ابتدا و انتهای تمرین نیز معنی دار بود. اینترلوکین 4، با اینکه تفاوت معنی داری بین هیچ یک از گروه ها نداشت، ولی میزان کاهش آن در گروه کنترل قابل توجه می باشد. در رابطه با نسبت اینترلوکین 17 به اینترلوکین 4 نیز، کاهش معنی دار درون گروهی در ابتدا و انتهای تمرین در گروه برایتونیک، رخ داد. متغیر های TUG و 6MWT، نیز بهبود معنی دار در هر دو گروه تمرین داشتند.
نتیجه‌گیری: این مطالعه نشان داد که انجام هر گونه فعالیت هوازی حتی با شدت متوسط نیز توانایی بهبود برخی از علائم بیماری ام اس را دارد. همچنین اضافه شدن بار شناختی به این میزان فعالیت هوازی نیز می تواند با جبران مدت و شدت کم تمرین، باعث اثرگذاری بیشتر به ویژه در رابطه با فاکتورهای التهابی شود.
کلیدواژه ها
 
Title
The effect of performing aerobic exercise and cognitive activity simultaneously on inflammatory and functional factors in patients with multiple sclerosis
Authors
sara farajnia, rana Fayazmilani, Hamid Rajabi, Mehran Ghaffari, Nahid Beladi-Moghadam
Abstract
Introduction: Combined physical-cognitive training is one of the effective interventions for patients with Multiple Sclerosis (MS), which may affect different aspects of the disease. The present study aimed to investigate changes in patients with MS by performing combined aerobic-cognitive training (Brythonic) and conventional aerobic training (Aerotonic).
Methodology: Thirty patients (22 women and 8 men) with Relapsing-Remitting and Expanded Disability Status Scale (EDSS) less than four (Mean ± SD; age, 36.66±9.36 years; height,164.5±6.3 cm; weight, 65.43±9.80 kg; body mass index, 24.02±3.02 kg/m2) were randomly divided into 3 equal groups of Brythonic training, Aerotonic training, and control. Subjects in Brythonic and Aerotonic groups performed 10 weeks of home-based online training, two sessions per week. The activity of the Brythonic group was to perform motivational words with aerobic movements in each session. During ten weeks, these words formed a complete sentence with a positive meaning. In the Aerotonic group, the same aerobic movements as the Brythonic group were performed, with the difference that there was no cognitive load. The control group did not have any training activities. In the pre-test and also after ten weeks of online training at home, the values of Interleukin 17 (IL17), Interleukin 4 (IL4), and Interleukin 17 to Interleukin 4 ratio (IL4/IL17), Time Up and Go (TUG) and Six-Minute Walk Test (6MWT) were evaluated.
Results: Interleukin 17 showed a significant decrease in the Brythonic group compared to the control group (P>0.0001), also the intra-group decrease of this factor in the Brythonic group was significant at the beginning and end of the training. Interleukin 4, although there was no significant difference between any of the groups, but its decrease in the control group is significant. Regarding the ratio of Interleukin 17 to Interleukin 4, there was a significant decrease within the group at the beginning and end of the training in the Brythonic group. TUG and 6MWT variables substantially differed in training groups compared to the control.
Conclusion: This study concluded that performing any aerobic activity, even with moderate intensity, can improve some symptoms of MS. Similarly, adding cognitive load to this aerobic activity can cause a more significant effect, specifically on inflammatory factors.
Keywords
Aerotonic, Brythonic, Dual-Task, Interleukin 4, Interleukin 17, MS